ΜΕΤΡΟ: Όταν τραγουδάνε οι δρόμοι, υπάρχει ελπίδα

Ο πρωθυπουργός βγήκε μέσα στη βροχή για  να ανακοινώσει την επίταξη των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ. Δεν είναι και απλό πράγμα. O πολύς κύριος Σαμαράς ούτε που πάτησε στο ‘’ναό της δημοκρατίας’’, στη Βουλή, όταν γινόταν συζήτηση για τη λίστα Λαγκάρντ. Άφησε τότε ένα θλιβερό Βενιζέλο να βγάλει τα μάτια του. Αλλά τώρα ο εχθρός λαός είναι προ των πυλών και είναι πιο επικίνδυνος φαίνεται από τους κοινοβουλευτικούς διαξιφισμούς που λύνουν τις διαφορές με χαρτάκια σε κάλπες.

Είχε προηγηθεί ο Υπουργός Μεταφορών για να υπερηφανευτεί ότι αυτός  πρότεινε την επιστράτευση. Και αυτό έχει τη σημασία του. Τόσες και τόσες φορές, οι υπουργοί ούτε που πατάνε στη Βουλή, για να απαντήσουν σε επερωτήσεις βουλευτών που τους αφορούν άμεσα. Και αποκρίνονται στους ελαχιστότατους παρόντες, οι ορντινάτσες τους και οι τοίχοι. Αλλά τώρα, το θέμα ήταν σοβαρό, τα ερωτήματα τα έθεταν εργάτες με συλλογικό τρόπο.  Έπρεπε λοιπόν ο εθνικός ήρωας που κατάφερε να χαρίσει την Ολυμπιακή στο Βγενόπουλο, να βγει στο κυνήγι της κατουρημένης ποδιάς.

Πούτιν μύθος και πραγματικότητα

Υποδεχόμενος μετα βα'ί'ων και κλάδων ένα ''φλογερό πατριώτη''

Για τον Πούτιν και την σημερινή Ρωσία έχουν λεχθεί τα πιο απίθανα και ανυπόστατα πράγματα. Από την δυτική προπαγάνδα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και έλλειψης δημοκρατίας μέχρι τους απόλυτους διθυράμβους για τον μεγάλο ηγέτη και την ρώσικη αρκούδα που επιστρέφει και που είναι ενάντια στην Νέα Τάξη και που φυσικά θα βοηθήσει την Ελλάδα εννοείται άνευ όρων. Η δεύτερη άποψη που την λάνσαραν περιθωριακές και γραφικές φιγούρες με προεξέχοντα τον τηλεπλασιέ πατριδέμπορο Λιακόπουλο έγινε σε σύντομο χρονικό διάστημα λα'ι'κή θρησκεία παρά την προφανή έλλειψη αξιοπιστίας όσων φιλοτεχνούσαν το πορτρέτο του ''μεγάλου'' ηγέτη Πούτιν.

Ο δωσιλογισμός της άρχουσας τάξης

“…Το Παρίσι όμως δεν μπορούσε να κάνει άμυνα χωρίς να οπλιστεί η εργατική τάξη του, χωρίς να μετατραπεί σε αποτελεσματική στρατιωτική δύναμη και χωρίς να εκπαιδεύσει τις γραμμές της στρατιωτικά με τον ίδιο τον πόλεμο. Μα όταν το Παρίσι είναι οπλισμένο, αυτό σημαίνει  να είναι οπλισμένη η ίδια η επανάσταση. Μια νίκη του Παρισιού ενάντια στον Πρώσο επιδρομέα θα ήταν μια νίκη του Γάλλου εργάτη ενάντια στο Γάλλο κεφαλαιοκράτη και στα κρατικά του παράσιτα. Μπρος στο δίλημμα να διαλέξει ανάμεσα στο εθνικό καθήκον και στο ταξικό συμφέρον, η κυβέρνηση της εθνικής άμυνας δε δίστασε ούτε στιγμή – μετατράπηκε σε κυβέρνηση εθνικής προδοσίας“.

Το παραπάνω γνωστό απόσπασμα από το έργο του Μαρξ “Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία” (σελ. 43, Σύγχρονη Εποχή, τα έντονα στοιχεία δικά μου) αναφέρεται σε συνθήκες εμπόλεμης κατάστασης  και, ως εκ τούτου, η έννοια της εθνικής προδοσίας (με τα γεγονότα που περιγράφονται στη συνέχεια του βιβλίου) προβάλλει χτυπητά χωρίς να “ξενίζει”. 

ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ το βουλώνουν για το Κυπριακό μνημόνιο που έφερε το ΑΚΕΛ!

Εντάξει, είπαμε σχέσεις αδελφικές μεταξύ κομμάτων, αλλά αυτή η ομερτά που έχουν κηρύξει τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ για το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ με την κυβέρνησή του και τον πρόεδρό του έφερε στην Κύπρο την τρόικα και το Μνημόνιο, πάει πολύ!

Ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ, Άντρος Κυπριανού, βρέθηκε στην Αθήνα και είχε διαδοχικές συναντήσεις με τις ηγεσίες των ελληνικών πολιτικών κομμάτων. 

Όπως διαβάζουμε στο ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη, η Αλέκα Παπαρήγα δήλωσε: “Με πολύ μεγάλη χαρά συναντηθήκαμε με τον Γενικό Γραμματέα του ΑΚΕΛ, τον σ. Κυπριανού, ανταλλάξαμε εμπειρίες πια και για τα θέματα της κρίσης, των μνημονίων, μια και οι δυο χώρες βρίσκονται σε μία παράλληλη πορεία. Εμείς βεβαίως δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την υποχρέωσή μας σ’ αυτή την περίοδο, μαζί με τα θέματα της κρίσης να σκεφτόμαστε την κατάσταση στην περιοχή και το άλυτο ακόμα Κυπριακό πρόβλημα, που οπωσδήποτε σε συνθήκες κρίσης μπορεί να δημιουργήσει και περισσότερες παρενέργειες, μια και η περιοχή έχει και μεγάλους ανταγωνισμούς. Και σ’ αυτήν την περίπτωση, είναι μεν αυτονόητο, αλλά δεν το θεωρούμε καθόλου περιττό και ρουτίνα, να επαναλαμβάνουμε τη σταθερή μας θέση για τη δίκαιη επίλυση του Κυπριακού έτσι όπως το διεκδικεί η Κυπριακή Προεδρία”.

Ο ρατσισμός ως αντιρατσισμός

του Λευτέρη Ριζά

Τα τελευταία χρόνια η συζήτηση περί ρατσισμού και αντιρατσισμού καλά κρατεί. Η αριστερά μας – ιδιαίτερα ορισμένοι κύκλοι της – έχουν  σηκώσει ψηλά τη σημαία του αντιρατσισμού – πολύ πριν η Χρυσή Αυγή κάνει τόσο έντονα την παρουσία της. Θα έλεγα μάλιστα ότι αγωνίζεται με όλες  της τις δυνάμεις να κατοχυρώσει τη «σύγχρονη» ταυτότητα της στο πεντάπτυχο «αντιρατσισμός, αντι-εθνικισμός, πολυπολιτισμικότητα, ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα, οικουμενισμός»  . Μόνο που δεν είναι βέβαιο τι καταλαβαίνει ή τι εννοεί γύρω από όλα αυτά. Ούτε φυσικά αν έχει παρατηρήσει ότι η «καμπάνια» γύρω από αυτά τα ζητήματα έχει ενορχηστρωθεί με σειρά αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου  και ενισχυθεί οικονομικά-ιδεολογικά και πολιτικά από τα ίδια Ευρωπαϊκά κέντρα, που έχουν διαθέσει  σημαντικά κονδύλια για τέτοια προγράμματα σε σχολεία, ΜΚΟ κλπ.

Έργα και ημέραι της κυβέρνησης της ''αριστεράς'' στην Δανία

Δανία: Αδίστακτη προώθηση της προσχεδιασμένης αντιλαϊκής επίθεσης από την «κόκκινη» κυβέρνηση

Την κλασική θεωρία «έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης για την κρίση» επανέφερε η Δανή πρωθυπουργός για να δικαιολογήσει την αντιλαϊκή επίθεση

Ανησυχία και τρόμο προκάλεσαν στα λαϊκά στρώματα οι πρωτοχρονιάτικες δηλώσεις της πρωθυπουργού της αποκαλούμενης «κόκκινης κυβέρνησης» που στηρίζει και το κόμμα της «Κοκκινοπράσινης Συμμαχίας» (αδελφού κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ και εταίρου του στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς).

Η σκανδαλολογία του ΣΥΡΙΖΑ και η ''κάθαρση'' του ΔΝΤ

Ένα γνωστό υπνωτικό κατακλύζει  τις τελευταίες μέρες την πολιτική ζωή και το δημόσιο λόγο. Η ακατάσχετη σκανδαλολογία, τα αστυνομικά σενάρια και οι γνωστές φανφάρες περί κάθαρσης. Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτή τη φόρα μαζί με τα ΜΜΕ το χορό σέρνει και ένα κόμμα που αυτοαποκαλείται ''αριστερό'', ο ΣΥΡΙΖΑ. Η σκανδαλολογία είναι ειδικά από το 1989 και μετά η πιο σταθερή συνισταμένη του πολιτικού λόγου των αστικών κομμάτων. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει λίβελλους εναντίον της διαπλοκής και της διαφθοράς και μανιφέστα υπέρ της κάθαρσης με τα γνωστά πάντα αποτελέσματα. Ο σκανδαλολογικός πολιτικός λόγος ούτε ουδέτερος είναι ούτε αθώος. Είναι βαθύτατα αστικός, ο ταρυχευμένος λόγος της δεξιάς όλων των αποχρώσεων από την παραδοσιακή μέχρι την εκσυγχρονιστική και την νεοφιλελεύθερη.