 |
| Υποδεχόμενος μετα βα'ί'ων και κλάδων ένα ''φλογερό πατριώτη'' |
Οι λόγοι που αυτό κατέστη δυνατό είναι αρκετοί : α) Απουσία κάθε σοβαρής αριστερής ανάλυσης για το φαινόμενο Πούτιν και την κατάσταση στην Ρωσία, αντίθετα ένα μεγαλό κομμάτι της μεταλλαγμένης αριστεράς υιοθέτησε πλήρως την άποψη της Δύσης περί εθνικιστή, μισαλλόδοξου και αυταρχικού Πούτιν. β) Οι ιστορικοί δεσμοί Ελλάδας - Ρωσίας λόγω ορθοδοξίας, άλλωστε η προσμονή ρωσικής βοήθειας έχει ιστορία αιώνων από την τουρκοκρατία (και τότε μόνοι τους οι Έλληνες έκαναν την επανάσταση). γ) η ανάγκη μεγάλων τμημάτων του λαού να ελπίζουν κάπου σε μια σκοτεινή ιστορική περίοδο όπως αυτή που ζούμε και η αντιπαράθεση της Ρωσίας με τις ΗΠΑ σε κάποια ζητήματα έδινε λαβή για τέτοιες ελπίδες.
Που οφείλεται όμως η αντιπαράθεση και η εχθρότητα αρκετές φορές της Δύσης απέναντι στο καθεστώς Πούτιν και ποιά είναι τα όρια της; Μετά την κατάρευση της Σοβιετικής Ένωσης και όσο τα ανδρείκελα σαν τον Γιέλτσιν βρίσκονταν στην εξουσία οι Αμερικάνοι είχαν μετατρέψει την Ρωσία αλλά και τις υπόλοιπες χώρες του πρώην ανατολικού μπλόκ(πολλές από αυτές βρίσκονται ακόμα σε αυτήν την κατάσταση) σε τσιφλίκι τους και αλώνιζαν κυριολεκτικά. Εξαγοράζοντας ένα μικρό κομμάτι του παλιού μηχανισμού τους περίφημους ολιγάρχες οι οποίοι έγιναν δισεκατομυριούχοι σε μια νύχτα εξαγοράζοντας γιγάντιες κρατικές επιχειρήσεις έναντι πινάκιου φακής λεηλατούσαν την τεράστια παραγωγική βάση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης αλλά και τον ορυκτό πλούτο. Σπάνια στην ιστορία σε περίοδο ειρήνης μία κοινωνία γνώρισε μια τέτοια καθίζηση οικονομική, κοινωνική και ηθική.
Αυτή η κατάσταση διόλου δεν άρεσε στα μεσαία τμήματα της παλαιάς γραφειοκρατίας τα οποία συσπειρώθηκαν γύρω από τον Πούτιν ένα δικό τους άνθρωπο για να την ανατρέψουν και το κατάφεραν. Ο Πούτιν έδιωξε κάποιους ολιγάρχες και δήμευσε περιουσίες, εθνικοποίησε ξανά πολλές μεγάλες επιχειρήσεις και κυρίως έδιωξε τις δυτικές εταιρίες από την εκμετάλευση του ορυκτού πλούτου που τέθηκε ξανά υπό κρατικό έλεγχο. Σύντομα η Ρωσία ανέκαμψε οικονομικά, απαλλάχτηκε από το ΔΝΤ και έγινε ξανά υπολογίσιμη δύναμη στη διεθνή σκακιέρα. Ένα άλλο σημαντικό σημείο για τους πλαστογράφους της ιστορίας(επίσημη ιδεολογία της Ε.Ε) που θέλουν να ταυτίσουν την Σοβιετική Ένωση με την χιτλερική Γερμανία είναι ότι ο Πούτιν επανέφερε αρκετά σοβιετικά σύμβολα για να συσπειρώσει το καθεστώς.
Η Ρωσία απαίτησε πάλι μερίδιο στην διεθνή μοιρασιά και λόγο στο γεωπολιτικό παίγνιο κάτι που φυσικά προκάλεσε την εχθρότητα των ΗΠΑ που είχαν συνηθήσει επί Γιέλτσιν μονά ζυγά δικά τους. Τότε άρχισαν να θυμούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και την δημοκρατία και φυσικά άρχισαν να στήνονται οι περίφημες πορτοκαλί επαναστάσεις στην παλιά ''αυλή'' της Σοβιετικής Ένωσης. Φυσικά οι ενδο'ι'μπεριαλιστικές διαμάχες αφήνουν κενά για τις μικρότερες χώρες ώστε να έχουν σχετικά μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και αυτό ήταν το πιο θετικό της ανοδικής πορείας της Ρωσίας πέραν φυσικά και από τη σχετική βελτίωση του επιπέδου ζωής για κάποια τμήματα του λαού.
Χαρακτηρίζουμε και την Ρωσία ιμπεριαλιστική δύναμη γιατί αποτελεί και αυτή κομμάτι της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Οι διαφωνίες και η σύγκρουση με τις ΗΠΑ σε πολλά ζητήματα δεν είναι φυσικά ζήτημα αρχών αλλά καθαρά θέμα συμφερόντων.
Το καθεστώς Πούτιν έδωσε ξεκάθαρα δείγματα γραφής αρκετά νωρίς μόλις το 2001 όταν μετά την 11η Σεπτεμβρίου έσπευσε να συστρατευθεί στο πλευρό της Δύσης και της Νέας Τάξης στο πόλεμο εναντίον της ''τρομοκρατίας'' και του ''άξονα του κακού''.
Όμως το τελευταίο περιστατικό με τον Ντεπαρντιέ παρότι δεν είναι σημαντικό είναι εξαιρετικά συμβολικό για το πόσο ενταγμένο είναι το καθεστώς Πούτιν στην Νέα Τάξη και την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση.
Έχουμε ξαναγράψει για το συμβολικό φόρο που πήγε να περάσει ο Ολάντ στα φυσικά πρόσωπα 75% για κάθε ευρώ για τα ετήσια εισοδήματα από το ένα εκατομύριο ευρώ και πάνω(όχι για την συνολική περιουσία ή για τα κέρδη των επειχειρήσεων) τον οποίο τα γαλλικά δικαστήρια έκριναν αντισυνταγματικό.
Επί της ευκαιρίας να αναφέρουμε ότι ο ''σοσιαλιστής'' Ολάντ που σύμφωνα με κάποιους με τη νίκη του στις εκλογές κάτι θα άλλαζε στην Ευρώπη διέταξε ιμπεριαλιστική επέμβαση στην παλιά αποικία της Γαλλίας το Μάλι, τόσο μεγάλη αλλαγή και διαφορά από τον Σαρκοζί.
Κάποιοι πλούσιοι Γάλλοι αντέδρασαν στην απόπειρα και μόνο να φορολογηθούν. Δεν έδειξαν και μεγάλη διάθεση να συμμετάσχουν και να συνεισφέρουν στην ''εθνική'' προσπάθεια να βγει η χώρα από την κρίση(αυτά λένε και στην Γαλλία και όχι μόνο). Αυτός που ξεχώρισε ήταν ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ ο οποίος σε ένα ρεσιτάλ κοσμοπολιτισμού, ατομισμού και αυθάδειας δήλωσε : ''Σας επιστρέφω το γαλλικό μου διαβατήριο και την κάρτα κοινωνική ασφάλισης, την οποία ποτέ δεν χρησιμοποίησα. Δεν έχουμε πια την ίδια πατρίδα, είμαι ένας γνήσιος Ευρωπαίος, ένας πολίτης του κόσμου, όπως με δίδαξε ο πατέρας μου''. Τόσο πατριώτης ο Ντεπαρντιέ και οι υπόλοιπες διασημότητες μόλις υπήρξε μία πιθανότητα να πληρώσουν.
Ο Ντεπαρντιέ φυσικά δηλώνει Ευρωπαίος πολίτης γιατί ξέρει το θεμέλιο λίκνο της Ε.Ε τις περίφημες τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχτ : 1) Η Ελευθερία μετακίνησης των Αγαθών (δίχως δασμούς μεταξύ κρατών-μελών)
2) Η Ελευθερία μετακίνησης του Κεφαλαίου (από χώρα σε χώρα και μάλιστα με επιδότηση με σκοπό τη μέγιστη κερδοφορία)
3) Η Ελευθερία των Υπηρεσιών (να διεθνοποιούνται)
4) Η Ελευθερία μετακίνησης των ΠροσώπωνΗ συμπεριφορά του μας θύμισε ένα ελληνικό αντίστοιχο, τις δηλώσεις του εφοπλιστή Ρέστη που δήλωσε ότι όποιος θέλει να τον φορολογήσει πρέπει πρώτα να τον βρει.
Αφού πρώτα ο Ντεπαρντιέ έλεγε ότι θα πάει στο Βέλγιο για να επωφεληθεί των φοροαπαλλαγών που ισχύουν εκεί βρέθηκε κάποιος καλοθελητής να βοηθήσει αυτή την λαμπρή προσωπικότητα. Ο καλοθελητής ήταν ο ''αντινεοταξήτης'' Πούτιν που με προεδρικό διάταγμα απέδωσε την ρώσικη υπηκοότητα στον ηθοποιό. Τέτοιους φλογερούς πατριώτες με βαθιά πίστη και αυταπάρνηση στο συλλογικό είναι αλήθεια ότι χρειάζεται κάθε χώρα και ο Πούτιν άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά.
Ο Ντεπαρντιέ αν εξαιρέσουμε την δημοσιότητα που έδωσε στο θέμα και την αυθάδεια του δεν έκανε κάτι πρωτότυπο. Εκμεταλεύεται τις δυνατότητες που του δίνει η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση για να υπερασπιστεί τα προσωπικά του συμφέροντα γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια παρωχημένες έννοιες όπως η πατρίδα. Άλλωστε αυτό κάνει σήμερα κάθε σοβαρός καπιταλιστής που σέβεται τον εαυτό του και που είναι πολύ πλουσιότερος του Ντεπαρντιέ.
Το περίεργο είναι ότι αυτήν την συμπεριφορά επικύρωσε με το πιο εμφατικό τρόπο ο πολύς Πούτιν. Περίεργο για όσους έπαιρναν στα σοβαρά πέραν του Λιακόπουλου τα χιλιάδες κυριολεκτικά άρθρα ειδικά στο διαδίκτυο που παρουσίαζαν έναν Πούτιν αμετανόητο εχθρό της Δύσης, της Νέας Τάξης και της παγκοσμιοποίησης.
Περιστατικά σαν αυτό αποδεικνύουν περίτρανα σε ποιό μήκος κύματος κινείται και η Ρωσία του Πούτιν και γκρεμίζουν σαν πύργο από τραπουλόχαρτα όλη αυτή την ανυπόστατη παραφιλολογία. Φυσικά μην περιμένετε κάποια αυτοκριτική ή παραδοχή του λάθους από όλους όσους(ακροδεξιάς κοπής) τα υποστήριζαν και τα αναπαρήγαγαν όλα αυτά. Όπως ακριβώς ανυπόστατα υποστηρίζουν οποιαδήποτε αρλούμπα από τους αεροψεκασμούς μέχρι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς έτσι ακριβώς σφυρίζουν αδιάφορα όταν διαψεύδονται με το πιο πανηγυρικό τρόπο.
Η κίνηση Πούτιν να υποδεχτεί τον Ντεπαρντιέ είναι επικοινωνιακή απάντηση στις κατηγοριές της Δύσης ότι δεν είναι αρκετά φιλελεύθερος. Ο Πούτιν απάντησε με φιλελεθευρισμό στο τετράγωνο για να δείξει σε όλους ότι είναι μία σύγχρονη ''δημοκρατία'' που σέβεται απόλυτα τα δικαιώματα των πλούσιων φοροφυγάδων, άλλο λίγο και ο Ντεπαρντιέ θα ανακυρησσόταν πολιτικός πρόσφυγας.
Εδώ πρέπει να κάνουμε μια απαραίτητη διευκρίνηση. Είναι τελείως διαφορετικό να προτείνεις μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα που πρέπει να περιλαμβάνει και μεγάλα ανοίγματα προς τη Ρωσία για να ξεφύγεις από τον ασφυκτικό κλοιό εκμεταλευόμενος τις αντιθέσεις μεταξύ των ισχυρών από το να θεοποιείται ο Πούτιν και να παρουσιάζεται σαν ο ηγέτης που είναι ο δεδομένος σύμμαχος της Ελλάδος και αυτός που την κρίσιμη θα επέμβει για να μας σώσει. Τόσο καιρό τι κάνει;
Όλη αυτή η παραφιλολογία με τον Πούτιν πέραν από τη μεγάλη δόση ραγιαδισμού και υποτέλειας που εμπεριέχει(μην κάνεις τίποτα θα πέσει το μάνα εξ ουρανού) πλασσάρει έμμεσα και την θεωρία των αρίστων ηγετών αλλά και την αυταπάτη του εθνικού καπιταλισμού που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί ο Πούτιν.
Οι μπαρούφες του Λιακόπουλου είναι καλές για να γελά κανείς αλλά είναι κατάντημα να τις παίρνει στα σοβαρά ένα τόσο μεγάλο τμήμα του κόσμου. Το καθεστώς Πούτιν μπορεί να έχει τα θετικά του, από τα οποία τα περισσότερα εξαντλήθηκαν στα πρώτα χρόνια του καθεστώτος τώρα μάλλον σε φάση πλήρους ενσωμάτωσης είναι αλλά όσοι περιμένουν την παρέμβαση του μεγάλου σωτήρα Πούτιν και την πραγματοποίηση διάφορων ''προφητειών'' μάλλον θα περιμένουν για πάρα πολύ.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβάμαι ότι το άρθρο σου αυτό είναι εντελώς "άκυρο"..
ΑπάντησηΔιαγραφήΒγάζει συμπεράσματα για το αν είναι ενσωματωμένο στη Νέα Διεθνή Τάξη ένα ολόκληρο καθεστώς με συγκεκριμένη ιστορία και στάση π.χ. στο θέμα της Συρίας, του Ιράν κτλ., καθώς και σε σχέση με το οικονομικό του πλαίσιο, με βάση το τι έκανε ο κάθε Ντεπαρντιέ, δηλαδή βασικά με επικοινωνιακούς όρους.
Νομίζω ότι έπεσες θύμα μιας παρορμητικής και κάπως "ενοχικής" αποστασιοποίησης από τις συνωμοσιολογίες του τύπου Λιακόπουλου, ώστε να οδηγηθείς σε κάτι φαινομενικά αντίθετο αλλά σχεδόν εξίσου προβληματικό, με αποτέλεσμα να παρακάμπτεις δεκάδες δεδομένα που δείχνουν ότι αυτή τη στιγμή η Ρωσική ελίτ είναι πιθανόν σε τροχιά σύγκρουσης με την υπερεθνική ελίτ και αυτό βέβαια κάθε άλλο παρά "ενδο-ιμπεριαλισμοί" είναι. Πρόκειται βέβαια για μια δυναμική διαδικασία και όχι για ανοικτή σύγκρουση, όμως τα στοιχεία που υπάρχουν, τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά αυτό δείχνουν.
Άλλο λοιπόν οι τακτικές που χρησιμοποιούν τα καθεστώτα για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο όταν βλέπουν ότι δεν μπορούν να αντισταθούν παρά μόνο με ανοιχτή σύρραξη, όπως το θέμα της Τρομοκρατίας που έγινε για τον "εσωτερικό εχθρό" στην Τσετσενία κτλ., ή ακόμα και η τελική στάση της Ρωσίας στη Λιβύη, άλλο οι επικοινωνιακές ηλιθιότητες του καθεστώτος με τον Ντεπαρντιέ, (και όλα αυτά έχουν και σχέση και με εσωτερικές συγκρούσεις μέσα στη Ρωσία μεταξύ του παγκοσμιοποιητικού και εθνικιστικού τμήματος) και άλλο το να ανάγουμε ολόκληρες κοινωνικο-οικονομικές δομές και σχέσεις με βάση αυτά τα "παραδείγματα" για να βγάλουμε γενικά συμπεράσματα..!
Το βασικό στοιχείο βέβαια για να εκτιμήσουμε αν κάποιο καθεστώς είναι πλήρως ενσωματωμένο στη Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση δεν είναι παραδείγματα σαν τα παραπάνω, αλλά ο βαθμός διείσδυσης των πολυεθνικών εταιριών και γενικά της υπερεθνικής ελίτ που ελέγχει τη νεοφιλελ. παγκοσμιοποίηση στη χώρα, στον παραγωγικό και καταναλωτικό τομέα, και αυτός βέβαια είναι καχεκτικός σε σχέση με τις εθνικοποιημένες επιχειρήσεις. Επίσης το κομβικό στοιχείο είναι κατά πόσο η Ρωσία έχει ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές, δηλαδή ενσωματώνει τις "4 ελευθερίες" όπως κάνουν όλες οι χώρες που είναι ενσωματωμένες στη Νέα Διεθνή Τάξη. Και αυτό κάθε άλλο παρά ισχύει. Δεν συγκρίνονται δηλαδή οι κοινωνικοί/κρατικοί έλεγχοι που γίνονται επάνω στη διεθνοποιημένη αγορά κτλ. από τη Ρωσική ελίτ σε σχέση με ενσωματωμένες χώρες, και αυτό βέβαια είναι το κύριο (αν και όχι μοναδικό) κριτήριο της εκάστοτε ενσωμάτωσης, και όχι τόσο οι "πολιτιστικές σχέσεις" με τον κάθε γραφικό Ντεπαρντιέ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά (και δυστυχώς) η Ρωσία έχει μπει στον ΠΟΕ που σε ένα βαθμό οδήγησε σε "νεοφιλελεύθερες πολιτικές", αλλά κάθε άλλο παρά αυτή η σχέση είναι αρμονική όπως δείχνουν οι αρνητικές εκθέσεις των think tanks της ΕΕ και των ΗΠΑ για το θέμα.
Επίσης, σημαντικό ρόλο παίζει η στάση του καθεστώτος π.χ. στο θέμα της Συρίας και του Ιράν που είναι κομβικής σημασίας για την υπερεθνική ελίτ, αλλά και οι πράξεις της ίδιας της υπερεθνικής ελίτ που προσπαθούν με κάθε τρόπο να περικυκλώσουν τη Ρωσία μαζικά ενώ τα think tanks της έχουν λυσσάξει ενάντια στον "Σοβιετικό κίνδυνο" (όπως γράφουν στα πιο αντιδραστικά τους μέσα!) που το καθεστώς αυτό δήθεν εκφράζει.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι στηρίζει κάποιος το ρωσικό καθεστώς ως καθεστώς αλλά τον λαό που αντιστέκεται μέσω του ..κάθε "Πούτιν" (αφού δεν ζει σε κομούνες ή σε ελευθεριακές συνομοσπονδίες..) στη διεθνή επέκταση του συστήματος στη χώρα αυτή, σε αντίθεση με το παγκοσμιοποιητικό τμήμα μέσα στη Ρωσία που υπάρχει πράγματι και κονταροχτυπιέται με το "εθνικιστικό" τμήμα.
Συνεπώς το άρθρο είναι, επαναλαμβάνω, πολύ προβληματικό και καταλήγει σε συμπεράσματα που δεν απέχουν πολύ από τις θέσεις των πιο δογματικών κομουνιστών για το θέμα, περί...ενδο-ιμπεριαλισμών στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης, ή ακόμη χειρότερα και σε θέσεις της φιλελεύθερης "αριστεράς" που εκμεταλλεύεται παρόμοιους δογματισμούς. Είναι λοιπόν νομίζω λάθος να οδηγούμαστε σε τέτοια συμπεράσματα με βάση τα αντίστοιχα θεωρητικά εργαλεία περί παγκοσμιοποίησης και διεθνοποίησης του συστήματος που θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται για να αναλύσουν την άνοδο της και τις σχέσεις της Νέας Διεθνούς Τάξης με χώρες όπως η Ρωσία.
Και κάτι ακόμα: Το 75% του φόρου που έβαλε ο "σοσιαλιστής" Ολάντ είναι καθαρά επικοινωνιακό κόλπο καθώς βέβαια το κεφάλαιο δεν χτυπιέται στο παραμικρό με φόρο εισοδήματος αλλά μόνο με τον εταιρικό φόρο που είναι ο χαμηλότερος από ποτέ σήμερα στη Γαλλία. Ο Ντεπαρντιέ διαμαρτυρήθηκε γιατί είναι και υπάλληλος γαλλικών επιχειρήσεων μίντια οπότε τον πιάνει ο φόρος εισοδήματος, ενώ σε ό,τι αφορά τις επιχειρήσεις που έχει φυσικά δεν διαμαρτύρεται! Και αυτό γιατί το κεφάλαιο έχει άπειρους νόμιμους τρόπους για να αποκρύπτει το πραγματικό του εισόδημα από τέτοιες δήθεν "σοσιαλιστικές" φορολογικές "επιδρομές", ενώ στην ουσία ο εταιρικός φόρος είναι ο χαμηλότερος δυνατός γιατί αυτός είναι που κρίνει αν θα έρθουν επενδύσεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈβαλες πολλά ζητήματα ας αρχίσω από το τελευταίο. Το γράφω ότι ο φόρος Ολάντ είναι συμβολικός δεν νομίζω ότι αφήνω να υπονοηθεί κάτι άλλο το αντίθετο μάλιστα. ''Ενοχική αποστασιοποίηση'' γιατί; Δεν νομίζω ότι ήμουν ποτέ συνωμοσιολόγος. Εκεί που έχεις δίκιο είναι ότι οι διατυπώσεις μου και τα συμπεράσματά μου όσον αφορά το σημερινό ρόλο της Ρωσίας είναι μάλλον απόλυτα και υπερβολικά και δεν αποδίδουν επακριβώς την πραγματικότητα, το έγραψα λίγο βιαστικά. Έχεις δίκιο ότι είναι μια δυναμική διαδικασία εν εξελίξει. Η πραγματικότητα είναι ότι για την πολιτική κατάσταση στη Ρωσία έχουμε ελάχιστη πληροφόρηση και γνώση. Από αυτά που ακούω που είναι τελείως φιλτραρισμένα προσπαθώ να εκτιμήσω την κατάσταση πιο πολύ μεθοδολογικά. Από την άλλη όμως σε βρίσκω υπερβολικά αισιόδοξο στις εκτιμήσεις για τη Ρωσία. Μην υποτιμάς το περιστατικό με τον Ντεπαρτιέ ο αμοραλισμός ακόμη και σε επίπεδο επικοινωνίας και ο συμβολισμός επιμένω δείχνει πολλά. Ούτε οι ρώσικες εταιρίες που ο ίδιος ο Στουρνάρας παραδέχεται σε συνεντευξή του ότι ενδιαφέρονται για εξαγορές π.χ της ΔΕΠΑ δείχνουν ότι δεν υπάρχει διαδικασία ένταξης στην παγκόσμια αγορά. Πάντως θεωρώ λίγο άστοχο να καθόμαστε να διαφωνούμε για το πόσο ενταγμένη είναι η Ρωσία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως εντελώς ''άκυρο'' δεν είναι. Η λογική ότι ο Πούτιν είναι ο σίγουρος σύμμαχος της Ελλάδος και ο μέγας ηγέτης και όλη αυτή η παραφιλολογία πρέπει να χτυπηθεί. Δεν πρέπει να τη σνομπάρουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος δεν συμφωνώ ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν υπάρχουν ενδο-ιμπεριαλισμοί. Π.χ η ΗΠΑ και η Γερμανία που είναι πλήρως ενταγμένες όμως συγκρούονται άγρια για το μοίρασμα στην Ελλάδα. Για μένα η παγκοσμιοποίηση και η Νέα Τάξη είναι η τάση προς τη δημιουργία ένος μόνο παγκόσμιου κέντρου ισχύος η οποία ούτε απρόσκοπτη είναι, ούτε πρόκειται να ολοκληρωθεί ποτέ. Έρχονται οι καπιταλιστικές κρίσεις και ξεσπούν νέοι ανταγωνισμοί μεταξύ των διάφορων κέντρων ισχύος. Όσο λάθος και αν είμαι για το πόσο ενταγμένη ή όχι είναι η Ρωσία, καπιταλιστική χώρα είναι και έχει τα δικά της γεωπολιτικά συμφέροντα δεν διαφωνεί για λόγους αρχών. Είναι σημαντικό να αποδομηθεί η άποψη που αντιμετωπίζει τη Ρωσία και τον Πούτιν ως φετίχ και νεκρώνει τη σκέψη. Το περιστατικό με τον Ντεπαρντιέ ήταν μια καλή ευκαιρία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην "ενοχική αποστασιοποίηση" την είπα γιατί πολλοί που ασχολούνται με την παγκοσμιοποίηση έχουν την τάση να θέλουν να αποβάλλουν τη "ρετσινιά" του συνωμοσιολόγου, επειδή έτσι ονοματίζει η "αριστερά" και διάφοροι "ελευθεριακοί" τύπου EAgainst όλους όσους μιλούν για παγκοσμιοποίηση, είτε είναι συνωμοσιολόγοι είτε όχι. Έτσι οδηγούνται άθελα τους σε υιοθέτηση ακόμα και δογματικών θέσεων τύπου ΚΚΕ ότι η παγκοσμιοποίηση είναι απλά η παλιά διεθνοποίηση του κεφαλαίου, ο υπερ-ιμπεριαλισμός κτλ., που όμως δεν έχει σχέση με τη σημερινή παγκοσμιοποίηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεύτερον, φυσικά δεν είπα ότι η Ρωσία θα είναι σύμμαχος της "Ελλάδας" γενικά (πόσο μάλλον της σημερινής πλήρως εξαρτημένης ελίτ), είπα ότι αυτό που γίνεται στη Ρωσία δεν είναι απλά θέμα κάποιου Πούτιν κτλ. αλλά κοινωνικής πάλης που στηρίζεται από τα ρωσικά λαϊκά στρώματα ως αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση, και αυτό πρέπει να ληφθεί υπόψη σε ένα Μέτωπο για ένωση Αυτοδύναμων χωρών.
Βασικά αυτό που περιγράφεις ως "παγκοσμιοποίηση" δεν είναι αυτό που γίνεται σήμερα. Σήμερα οι βασικές οικονομικές μονάδες είναι οι πολυεθνικές επιχειρήσεις και όχι οι εθνικές, οπότε δεν γίνεται βέβαια κανένα μοίρασμα των αγορών με όρους "ιμπεριαλιστικούς", δηλαδή με βάση τα έθνη-κράτη, όπως γινόταν π.χ. στις αρχές του 20ού αιώνα και οδήγησαν στους Παγκοσμίους Πολέμους.
Τότε υπήρχαν αποικίες και οικονομικοί εθνικισμοί, και οι επιχειρήσεις επειδή ήταν κυρίαρχα εθνικές, σε αντίθεση με τις πολυεθνικές επιχειρήσεις που απλώνονται σε πολλές χώρες και δύσκολα τις λες και γερμανικές ή γαλλικές ή αμερικάνικες κτλ., είχαν συμφέρον να κάνουν ακόμα και πόλεμο με άλλες χώρες της Δύσης για το "μοίρασμα των αγορών". Το ότι χρησιμοποιούνται οι στρατιωτικοί μηχανισμοί των ισχυρών χωρών όπως των ΗΠΑ σε αυτή τη διαδικασία από την υπερεθνική ελίτ, δεν αναιρεί αυτή τη διαπίστωση, εξ ου και εδώ και 15 χρόνια υπάρχει ΠΛΗΡΗΣ ΣΥΜΠΝΟΙΑ των χωρών της υπερεθνικής ελίτ στην επέκταση του συστήματος στο Νότο με τον τρόπο που είδαμε.
Έτσι όταν μιλάμε για παγκοσμιοποίηση, θα μπορούσαμε διασταλτικά να μιλήσουμε για "μοίρασμα των αγορών" αλλά αυτός γίνεται απλά μέσα από τον σφοδρό ανταγωνισμό μέσα στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και αυτός δεν έχει σχέση με ενδο-ιμπεριαλισμούς, αλλά απλά με την "αυτόματη" λειτουργία του συστήματος της αγοράς και της οικονομίας ανάπτυξης κτλ., που είναι η κινητήριος δύναμη του. Είναι λοιπόν άτοπο νομίζω να λέμε ότι αυτή η διαδικασία αποτελεί "μοίρασμα των αγορών", εν είδει δηλαδή ενδο-ιμπεριαλισμών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ρωσία όπως είπα δεν αποτελεί κομμάτι της υπερεθνικής ελίτ, και έχει άλλες κυρίαρχες οικονομικές δομές που τίθενται σε αυστηρούς κοινωνικούς ελέγχους, που δεν έχουν καμία σχέση με τον ολοκληρωτισμό των δομών της παγκοσμιοποίησης, και ακριβώς λόγω της δυναμικής σύγκρουσης της με την υπερεθνική ελίτ, αντικειμενικά αντιστέκεται σε σημαντικό βαθμό στη Νέα Διεθνή Τάξη.
Το ίδιον μιας πολυεθνικής επιχείρησης δεν είναι αν έχει δραστηριότητα σε κάποιο άλλο σημείο του κόσμου, όπως αναφέρεις. Το ίδιον της είναι ότι απευθύνεται πρώτιστα στη διεθνή αγορά και όχι στην εσωτερική, κάτι που δεν γίνεται με καμία σημαντική ρωσική εταιρία, ακριβώς επειδή δεν είναι ενσωματωμένη στην παγκοσμιοποίηση.
Το ίδιο γίνεται και με το Ιράν κτλ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν "καπιταλισμό" αυτές οι χώρες, σημαίνει όμως ότι έχουν εντελώς διαφορετικό τύπο συστήματος, συνήθως κεκτημένα μετά από αγώνες.
Έτσι οι μεν ενσωματωμένες χώρες έχουν "μπει" σε άλλη μορφή νεωτερικότητας (νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση - διεθνοποίηση της αγοράς) που είναι η πιο ολοκληρωτική μορφή του συστήματος, οι δε μη ενσωματωμένες βρίσκονται πολλά στάδια κάτω, υπό σημαντικό κοινωνικό/κρατικό έλεγχο, ενώ πιθανόν είναι και σε στάδιο δημιουργίας Αυτοδύναμων Οικονομιών (καπιταλιστικού τύπου βέβαια, αλλά αυτοδύναμων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες που δημιουργούνται για κάτι τελείως διαφορετικό).
Όμως και το Λαϊκό Μέτωπο που προτείνουμε με την Αυτοδύναμη Οικονομία, δεν σημαίνει ότι καταλύεται πλήρως ο καπιταλισμός (αλλιώς θα λέγαμε και εμείς να γίνει ...λαϊκή εξουσία όπως το ΚΚΕ μαζί με την έξοδο από την ΕΕ), αλλά δημιουργεί τις αντικειμενικές και υποκειμενικές προϋποθέσεις για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση και τη συστημική αλλαγή, που όσο είναι μια χώρα ενταγμένη μέσα στην παγκοσμιοποίηση, χωρίς αυτοδυναμία, είναι αδύνατη...