Παρά τις πασιφανείς μεγάλες διαφορές που έχουν μεταξύ τους αυτά τα τρία κόμματα τα ένωνε και τα ενώνει μια κοινή λογική και στρατηγική πάνω στην άμεση αντιμετώπιση των πιο σημαντικών ζητημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα σήμερα. Δεν θα μπούμε εδώ στη διαδικασία να αξιολογήσουμε πως και που εντοπίζει και αναλύει τις αιτίες της κρίσης καθένα από τα τρία κόμματα(μένουν πάντα στα εξωτερικά συμπτώματα και ποτέ δεν φτάνουν στα πραγματικά αίτια) αλλά θα ασχοληθούμε με την αντιμνημονιακή επαναδιαπραγμάτευση μέσα στο ευρώ και την Ε.Ε βασική θέση που υποστήριζαν και τα τρία κόμματα, θέση που αποδείχθηκε τρανταχτά στην περίπτωση της Κύπρου απάτη και φιάσκο.
Όλο το προηγούμενο διάστημα και κυρίως προεκλογικά αυτή η κοινή λογική και στρατηγική ήταν η εξής: κατάργηση των μνημονίων, λογιστικός έλεγχος του χρέους και επαναδιαπραγμάτευση όλα αυτά φυσικά μέσα στο ευρώ και την Ε.Ε. Φυσικά ακόμα και αυτή η γραμμή μόνο σταθερή δεν έμενε. Την μία μέρα ακούγαμε για κατάργηση των μνημονίων, την άλλη μέρα η κατάργηση γινόταν καταγγελία και την τρίτη μέρα η καταγγελία επαναδιαπραγμάτευση.
Τα τρία κόμματα ταυτίζονταν και συνεχίζουν να ταυτίζονται και στα ζητήματα που δεν τολμούν να θίξουν. Κανένα από αυτά τα κόμματα δεν μίλησε ποτέ για μονομερή διαγραφή του χρέους( ΕΛΕ σημαίνει εξέταση και διαχωρισμός νόμιμου και παράνομου) και επίσης ΕΛΕ σημαίνει κάποιοι τεχνοκράτες που κανείς δεν αποσαφηνίζει με ποιά κριτήρια θα επιλεγούν και με ποιά κριτήρια θα κρίνουν το χρέος σε παράνομο και επαχθές ή νόμιμο. Επίσης κανείς δεν θίγει τις ιερές αγελάδες ευρώ και Ε.Ε. Όλοι θεωρούν δεδομένο το πλαίσιο της ευρωζώνης και μάλιστα χαρκτηρίζουν καταστροφή κάθε πιθανότητα εξόδου, θέση που διατηρούν και μετά τα αποκαλυπτικά γεγονότα της Κύπρου. Μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις χθες επιβεβαίωσε ξανά αυτήν την άποψη με απόφαση της Κεντρικής επιτροπής που διευκρινίζεται ότι στόχος είναι να σωθεί η Ελλάδα μέσα στην ευρωζώνη. Όταν δεν μιλάς φυσικά καν για το ευρώ και την ευρωζώνη αφήνεις εντελώς στο απυρόβλητο και την Ε.Ε.
Όταν φυσικά οι καθαρόαιμες μνημονιακές δυνάμεις και τα καθεστωτικά ΜΜΕ έθεταν το ερώτημα τι θα κάνετε εάν η τρόικα δεν δεχθεί καμία διαπραγμάτευση και μείνει αμετακίνητη στις θέσεις της όπως έγινε στην Κύπρο καμιά ξεκάθαρη απάντηση δεν μπορούσαν να δώσουν, κραυγές και βερμπαλισμοί ότι αυτοί δεν σκύβουν το κεφάλι και θα διαπραγματευτούν καλύτερα χωρίς να λένε που θα στηριχτούν και ότι θα αναζητήσουν διεθνείς συμμαχίες(Ρωσία) χωρίς φυσικά να έχουν ρωτήσει τον ξενοδόχο και τους όρους που θέτει ή αν είναι πραγματικά διατεθιμένος να συμμαχήσει(η εμπειρία της Κύπρου είναι χαρακτηριστική και σε αυτό). Αυτή η λογική έδινε και δίνει αέρα στο δηλωμένο μνημονιακό μπλόκ να διατηρείται στο αφρό παρά την πλήρη απαξίωση του, να μπορεί να εκβιάζει και να παρουσιάζει τα μνημόνια και τα νέα μέτρα ως μονόδρομο ενώ σκορπάει απογοήτευση στον κόσμο που δεν βλέπει καμιά διέξοδο.
Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι όσον αφορά την περίφημη αναδιαπραγμάτευση μέσα στην ευρωζώνη που και τα γεγονότα της Κύπρου επιβεβαίωσαν πλήρως. Όταν θέλεις να διαπραγματευτείς οτιδήποτε πρέπει να έχεις κάποιο χαρτί στα χέρια σου. Η τρόικα με τον γραφειοκρατικό Λεβιάθαν των Βρυξελλών έχουν ένα πυρηνικό όπλο στα χέρια τους που τους το έδωσε η ίδια η δημιουργία της ευρωζώνης και η αρχιτεκτονικής της. Μπορούν αφού ελέγχουν την κυκλοφορία του χρήματος και την ρευστότητα των οικονομιών μέσω της ΕΚΤ να κλείσουν τις κάνουλες και να σε αφήσουν να βράζεις στο ζουμί σου μέχρι να δεχθείς ακόμα χειρότερους όρους από τους αρχικούς αφού θεωρείς μονόδρομο το ευρώ. Αυτήν την σκληρή πραγματικότητα που βίωσε η Κύπρος οι αντιμνημονιακοί παριστάνουν σαν τις στρουνθοκάμηλους ότι δεν υπάρχει και ούτε αισθάνθηκαν την ανάγκη να απολογηθούν για τα φούμαρα που πουλούσαν τόσο καιρό που κατέρευσαν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο παρελθόν και ο Καμμένος(ΝΔ τότε) και ο ΣΥΡΙΖΑ(ΣΥΝ τότε) όντας υπέρ της εισόδου της Ελλάδος στην ΟΝΕ έχουν βάλει πλάτη στο να δεθεί η Ελλάδα χειροπόδαρα. Γιατί είναι η αρχιτεκτονική της ευρωζώνης και της Ε.Ε που δημιούργησε την σημερινή στραταρχική αυθάδεια των Βρυξελλών.
Η δαιμονοποίηση Μέρκελ και Γερμανίας και τα μέτωπα του Νότου ως σανίδα σωτηρίας της ΕΕ και του ευρώ.
Μερικές παρατηρήσεις πάνω σε αυτό το νέο ιδεολόγημα που έχει πολλαπλή στόχευση.
Πρώτον έχουμε βρυκολάκιασμα σε νέα σύγχρονη μορφή της παλιάς καραμέλας του ευρωκομμουνισμού ότι μιά άλλη Ε.Ε είναι εφικτή η Ε.Ε των λαών, δηλαδή ότι η Ε.Ε είναι μεταρυθμίσιμη.
Δεύτερον το να φορτώνονται όλα τα δεινά στην Γερμανία αθωώνει την Ε.Ε. Σήμερα που οι αυταπάτες του κόσμου για το ρόλο και τον χαρακτήρα της Ε.Ε διαλύονται ταχύτατα και ο ευρωσκεπτικισμός φουντώνει, με την δαιμονοποίηση της Γερμανίας προσπαθεί να καλλιεργηθεί η ιδέα ότι η Ε.Ε χάλασε λόγω της πολιτικής της Γερμανίας(δεν είναι αυτή η Ευρώπη που ήθελαν οι οραματιστές της ευρωπα'ι'κής ιδέας ακούμε συχνά) ενώ η Ε.Ε ήταν ανέκαθεν μια βαθιά αντιδραστική ένωση του κεφαλαίου ακόμη και η πρώτη ένωση χάλυβα. Χτυπάμε το σαμάρι(Γερμανία) για να την γλιτώσει ο γάιδαρος(Ε.Ε).
Τρίτον σαφώς υπάρχει ηγεμονίας της Γερμανίας και του βορρά. Όμως ήταν η ίδια η αρχιτεκτονική και η λειτουργία της Ε.Ε και της ευρωζώνης που όχι απλά διαιώνισε τις ανισότητες αλλά τις όξυνε. Η Γερμανία έγινε πανίσχυρη ακριβώς μέσα στο πλαίσιο της Ε.Ε και εξαιτίας της. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε την λογική που λέει ότι παλεύουμε εναντίον της Γερμανίας μέσα στο πλαίσιο που έγινε πανίσχυρη και παλύουμε μάλιστα να σώσουμε αυτό το πλαίσιο.
Τέταρτον η Ε.Ε είναι μια υπερεθνική ένωση του κεφαλαίου στην οποία συμμετείχαν και συμμετέχουν όλες οι ευρωπα'ι'κές ελίτ και κερδίζουν έστώ αν η μοιρασιά είναι βέβαια δυσανάλογη και σε περιόδους κρίσης ακόμη πιο δυσανάλογη. Δαιμονοποιώντας και κατηγορώντας μόνο την Γερμανία αθωώνονται όλοι οι υπόλοιποι. Πάνω στον υπερεθνικό χαρακτήρα της Ε.Ε θα επανέλθουμε πιο αναλυτικά.
Πέμπτον επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά από την εξέλιξη της Ε.Ε ότι στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση, άλλη αρχή μοιρασιάς εκτός από τη δύναμη και το μεγαλύτερο κεφάλαιο θα πάρει περοσσότερα από όσα του αναλογούν.
Έκτον το μέτωπο του Νότου είναι μια αόριστη υπόσχεση που δεν βάζει κανένα άμεσο και συγκεκριμένο αίτημα. Αντίθετα δίνει την ευκαιρία να αποφεύγουν κάποιοι το πραγματικό αίτημα που είναι η μονομερής έξοδος της χώρας από την Ε.Ε. Είναι αόριστη υπόσχεση γιατί όταν μιλάς για συμμαχία των χωρών του Νότου που θα διαπραγματευθεί μέσα στην Ε.Ε με την Γερμανία εννοείς συμμαχία σε επίπεδο κυβερνήσεων. Αλλά καμιά κυβέρνηση από τις σημερινές δεν έχει δείξει τέτοια πρόθεση και διάθεση το αντίθετο μάλιστα.
Άρα υπομονή μέχρι να αλλάξουν, αν αλλάξουν σύντομα και αν αυτές που θα έρθουν θα σχηματίσουν μέτωπο και αν αυτό είναι συμπαγές γιατί πολύ εύκολα μπορεί να διασπαστεί από τη Γερμανία και το Βορρά με ξεχωριστές διαπραγματεύσεις και ελάχιστες επιμέρους παραχωρήσεις. Επίσης σημαίνει και σε πολύ μεγάλο βαθμό άρνηση της πάλης σε εθνικό επίπεδο. Άρα το μέτωπο του Νότου είναι μία εντελώς αόριστη προοπτική με πολλά αν, όπως η σκληρή επαναδιαπραγμάτευση που θα έκαναν οι αντιμνημονιακοί εντός Ε.Ε και ευρώ μέχρι να διαψευστεί πανηγυρικά από τα ίδια τα γεγονότα.
Ένας άλλος αδιάψευστος μάρτυρας για το που οδηγούν αυτές οι λογικές και πως λειτουργούν σαν αμορτισέρ εκτόνωσης της λα'ι'κής οργής είναι το ότι όσο φούσκωσαν τα εκλογικά ποσοστά των αντιμνημονιακών στις διπλές εκλογές ανάλογα ξεφούσκωσε και το μαζικό κίνημα. Επικρατεί σήμερα πλήρης άπνοια και παράλυση των μαζών που ούτε στο MEGA και το ΣΚΑ'Ι' δεν την περίμεναν. Αυτό φυσικά δεν συμβαίνει επειδή φταίει ο λαός όπως πολλοί ''ξύπνιοι'' έχουν αρχίσει να υποστηρίζουν.
Για να υπάρξει μαζικό κίνημα πρέπει να μπουν συγκεκριμένα αιτήματα πάλης που να δίνουν πραγματική διέξοδο. Μόνο ένα μέτωπο με κεντρικό αίτημα την μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από ευρώ και Ε.Ε μπορεί να δημιουργήσει ένα μαζικό και ισχυρό κίνημα. Παράλληλα θα έρθει σε πλήρη σύγκρουση και ρήξη και με την τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού.
Κάθε μεγάλο λα'ι'κό κίνημα για την απελευθέρωση κοινωνική και εθνική μιας χώρας που σφαδάζει από την πολιτική και οικονομική επικυριαρχία του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου(στην σημερινή μορφή του ιμπεριαλισμού δηλαδή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και του ευρωφασισμού και όχι των εθνικών καπιταλισμών και ιμπεριαλισμών) θα αναπτύξει γρήγορα την τάση να αποσπάται από το ιμπεριαλιστικό ευρωπα'ι'κό και παγκόσμιο σύστημα και να αρχίζει την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής οικονομίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου