Δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε ειδικά κάθε φορά που τα γεγονότα το επιβεβαιώνουν. Οι κρίσιμες καμπές των γεγονότων είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές για όλους με την στάση που κρατούν απέναντι σε αυτά. Το ζήτημα της εκλογής προέδρου δημοκρατίας και οι πρόωρες εκλογές είναι ένα τέτοιο ζήτημα, όλοι πρέπει να πάρουν θέση. Θέση πήρε και το Άρδην στην οποία ασκήσαμε κριτική και από τα σχόλια αλλά και από το νέο κείμενο του Ρακκά προκύπτουν χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα. Σε αυτό το κείμενο ο Ρακκάς φτάνει στο συμπέρασμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όταν γίνει κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να διαπραγματευτεί γιατί οι δανειστές και η τρόικα δεν έχουν καμιά διάθεση διαπραγμάτευσης και δεν θα κάνουν ούτε χιλιοστό πίσω. Συμφωνούμε απόλυτα με αυτή τη διαπίστωση όμως εμείς αυτό το είχαμε διαπιστώσει και υπογραμμίσει από τότε που ο ΓΑΠ έβαζε την Ελλάδα στα μνημόνια και η Ν.Δ ήταν αντιμνημονιακή και του ασκούσε κριτική ότι δεν διαπραγματεύτηκε με τους δανειστές όπως έπρεπε.
Με μιά σημαντική διαφορά για μας αυτή η αδυναμία διαπραγμάτευσης δεν οφείλεται στην σημερινή γεωπολιτική συγκυρία. Η γεωπολιτκή δεν είναι κάτι που μπορείς να αγνοείς αλλά ούτε κάτι που πρέπει να υπερεκτιμάς και να το κάνεις το κέντρο της ανάλυσής σου. Γιατί κάθε ανατρεπτικό κίνημα πάντα είχε να αντιμετωπίσει αρνητική γεωπολιτική συγκυρία και μάλιστα όσο αναπτύσσεται τόσο περισσότερο η διεθνής αντίδραση στρέφεται εναντίον του. Ειδικά όταν κάποιος μιλάει με όρους δημιουργίας κινήματος και όχι με όρους αστικής διαχείρησης.
Σήμερα στην εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας που είναι δεμένη χειροπόδαρα και από το ευρώ και την ΕΕ ήταν ξεκάθαρο για μας από την αρχή και οι διεθνείς τοκογλύφοι ήταν σαφείς σε κάθε παρέμβαση τους. Καμιά διαπραγμάτευση άμα δεν σας αρέσουν τα μνημόνια ο μόνος δρόμος είναι εκτός ευρώ και ΕΕ. Φυσικά όλοι οι αντιμνημονιακοί(ΑΝΕΛ, ΣΥΡΙΖΑ, ΧΑ)από τις παραμονές των εκλογών του 2012 και πιο πριν μέχρι σήμερα παρά τις μεταξύ τους διαφορές κινούνται στην ίδια λογική εξαπάτησης, επαναδιαπραγμάτευση ή κατάργηση των μνημονίων μέσα στο ευρώ και την ΕΕ. Σε αυτή τη λογική κινήθηκε από την αρχή και το Άρδην(όχι στην γερμανική Ευρώπη, μέτωπο του Νότου κτλ.). Καμιά συζήτηση για έξοδο της Ελλάδος από ευρώ και ΕΕ.
Εμείς από την αρχή είπαμε ότι για να δημιουργηθεί και να συγκροτηθεί ένα αυθεντικό κίνημα κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης προαπαιτούμενο ήταν να μπουν ως ενιαιομετωπικά αιτήματα τουλάχιστον η μονομερής διαγραφή του χρέους και η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ. Αυτή ήταν η βάση για κάτι αυθεντικό, απόλυτα ειλικρινές και ξεκάθαρο όπου δεν θα χώραγαν τα πασοκικά λαμόγια, οι επαγγελματίες πολιτικοί και οι τυχοδιώκτες. Αυτή είναι η μεγάλη διαχωριστική γραμμή για μας από την αρχή των μνημονίων και όχι το ψευδεπίγραφο μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί.
Το Άρδην έκανε τη λάθος επιλογή με την αιτιολόγηση ότι η χώρα και η κοινωνία δεν άντεχαν μία έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Όμως αυτή ήταν πολύ λάθος εκτίμηση της πολιτικής συγκυρίας. Με αφορμή ότι ένα μικρό κομμάτι της άρχουσας τάξης και για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα φλέρταρε προσωρινά με το σενάριο της ανεξέλεκτης χρεοκοπίας και της εξόδου μόνο από το ευρώ κάθε σκέψη για έξοδο από ευρώ και ΕΕ απορίφθηκε ως απόλυτη καταστροφή. Απόδειξη ότι αυτή η εκτίμηση ήταν λάθος είναι ότι κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα(το ΚΚΕ το μεταθέτει στην λα'ι'κή εξουσία) δεν έθεσε ποτέ ως αίτημα ή πρόταση την έξοδο από ευρώ και ΕΕ. Όλοι κινούνταν και συνεχίζουν να κινούνται(μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί) εντός καθεστωτικού πλαισίου. Το Άρδην κάνει διπλό λάθος στο ζήτημα της ΕΕ. Πρώτον αναμασά και αυτό ότι μία άλλη ΕΕ είναι εφικτή. Δεύτερον για το ότι η ΕΕ είναι ένας λάκκος των λεόντων και μια φυλακή των λαών δεν ευθύνεται μόνο η Γερμανία(η Γερμανία είναι η μεγαλύτερη και ισχυρότερη ιμπεριαλιστική χώρα, νομοτελειακά σε μιά αντιδραστική ένωση καπιταλιστικών χωρών κυριαρχεί) αλλά ο τρόπος που χτίστηκε από την πρώτη μέρα.
Άρα δεν είναι η σημερινή μόνο γεωπολιτική συγκυρία αρνητική για διαπραγμάτευση εντος ΕΕ. Πάντα θα είναι αρνητική εντός ΕΕ. Μόνο ψίχουλα μπορείς να κερδίσεις. Άρα η παγίδα για την οποία μιλάει ο Ρακκάς είναι ακριβώς η κίβδηλη αυταπάτη της επαναδιαπραγμάτευσης(ακόμα και ο Θεοδωράκης-Ποτάμι μίλησε για εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης) και το Άρδην αποτέλεσε ουρά αυτής της λογικής που μας έφερε σε αυτό το σημείο. Επίσης οι απόψεις του Άρδην για την ΕΕ είναι η βασική αιτία του αντιδραστικού κατήφορου.
Ξέρω την απάντηση του Άρδην η χώρα δεν μπορούσε και δεν μπορεί να διαχειριστεί μία έξοδο από το ευρώ. Όμως όπως είπα και πιο πριν οι πολιτικές ισορροπίες δείχνουν ότι δεν έμπαινε τέτοιο ζήτημα. Γιατί ένα μέτωπο με τα βασικά χαρακτηριστικά που ανέφερα και πιο πάνω δεν θα είχε εκλογικά χαρακτηριστικά, δεν θα έπαιζε σε τηλεπαράθυρα και ΜΜΕ, δεν θα γινόταν άμεσα πλειοψηφικό ρεύμα. Όμως θα αναπτυσσόταν αργά αλλά σταθερά με κινηματικούς όρους(το άλφα και το ωμέγα για εμάς), θα αποκτούσε ρίζες στην κοινωνία, θα έλεγε την αλήθεια χωρίς να τάζει με λογικές ανάθεσης λαγούς με πετραχήλια και μαγικές επιστροφές στη προ μνημονίων κατάσταση. Θα είχε τα χαρακτηριστικά που ο Ρακκάς αναφέρει στο κειμενό του και θα ασκούσε πίεση και στον ΣΥΡΙΖΑ και στους ΑΝΕΛ και στο ΚΚΕ ακόμα και στην Χ.Α. Ένα τέτοιο μέτωπο είναι η μόνη διέξοδος και σήμερα.
Σήμερα όμως έχουμε μια διαμορφωμένη πραγματικότητα και οι αντικειμενικές συνθήκες έθεσαν το δίλλημα εκλογές ή όχι. Σε αυτό το Άρδην διάλεξε όχι εκλογές ταυτιζόμενο με την πιο καθεστωτική απόψη. Τα επιχείρηματα ότι και η γεωπολιτική συγκυρία είναι αρνητική και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακατάλληλος και οι εκλογές μία παγίδα του Σαμαρά. Η αντιπρόταση ότι πρέπει να τηρήσουμε στάση αναμονής(να αποφευχθούν οι εκλογές), να περιμένουμε την αλλαγή της γεωπολιτικής συγκυρίας και να οικοδομήσουμε ένα πόλο πραγματικής αντίστασης. Ο Ρακκάς πολύ σωστά προβλέπει ότι οι διαπραγματευτές θα στήσουν στο τοίχο το ΣΥΡΙΖΑ όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Θα στήσουν οποιονδήποτε στον τοίχο που πάει να διαπραγματευτεί κινούμενος αυστηρά μέσα στο πλαίσιο ευρώ-ΕΕ και με αυτήν την γεωπολιτική συγκυρία αλλά και με την γεωπολιτική συγκυρία που θα επικρατεί τα επόμενα χρόνια(δεν υπάρχει για μας κάποια ένδειξη ότι τα πράγματα θα αλλάξοουν ουσιαστικά). Αν δεν γίνονταν εκλογές στις 25 θα γίνονταν μπορεί και μετά από ενάμιση χρόνο. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε άλλο ενάμιση χρόνο Σαμαροβενιζέλους αλλά και διατήρηση της εκλογικής αναμονής και λογικής και διατήρηση της ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση.
Δεν είναι δυνατόν να ισχυρίζεσαι ότι θέλεις να συγκροτήσεις κίνημα με ρίζες στην κοινωνία και νέο πόλο αντίστασης και ανατροπής και η μόνη αιχμή σου να είναι η καλύτερη εκτίμηση και ανάλυση της γεωπολιτικής κατάστασης. Αυτό και με όρους αστικής διαχείρησης(πόσο μάλλον με όρους δημιουργίας κινήματος) είναι ανυπαρξία ουσιαστικής διαφορετικής πρότασης, στρουθοκαμηλισμός και στήριξη της καθεστωτικής λογικής να μείνουμε στα ίδια με κινδυλογία. Ποτέ δεν δημιουργήθηκαν κινήματα με βάση την αναμονή, τις τακτικές κινήσεις και τις γεωπολιτικές εκτιμήσεις.
Το κείμενο του Ρακκά περιγράφει με μελανά χρώματα τους ΑΝΕΛ, τον ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική σκηνή της χώρας σωστά εν πολλοίς. Όμως απουσιάζει το πιo βασικό, η διαχωριστική γραμμή σε προγραμματικό επίπεδο με το ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω σε ποιο κεντρικό πολιτικό ζήτημα θα διαφοροποιηθείς και θα πιέσεις τον ΣΥΡΙΖΑ για να αμφισβητήσεις την ηγεμονία του; Για μας αυτό είναι το ευρώ και η ΕΕ. Για το Άρδην αναζητείται. Γιατί το να λες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναξιόπιστος, μωσα'ι'κό αντιθέσεων, θα αποτύχει κτλ. είναι σωστό μεν αλλά όταν εσύ προτείνεις αναμονή(ταυτιζόμενος με την καθεστωτική άποψη) για καλύτερη συγκυρία και χωρίς συγκεκριμένα πολιτικά αιτήματα και συνθήματα που θα σε διαφοροποιούν αισθητά από το ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά δεν συγκροτείς νέο διακριτό πόλο αλλά δεν συμμετέχεις καν στην πραγματική πολιτική.
Όχι τυχαία ο Ρακκάς φτάνει να συμφωνεί με την λογική ΚΚΕ και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Το ΚΚΕ και πολλές αριστερίστικες γκρούπες έχουν διακριθεί από την αρχή της κρίσης δια της ανυπαρξίας τους, του αναχωρητισμού τους και του γυρίσματος της πλάτης στην πραγματική πολιτική. Χαρακτηριστική η στάση του ΚΚΕ. Δεν παίρνει καμιά ενιαιομετωπική πρωτοβουλία, κανένα μεταβατικό πρόγραμμα, όλα τα ζητήματα μετατίθενται στην λα'ι'κή εξουσία και μονότονα ακούμε για οργάνωση του κινήματος και ενίσχυση του ΚΚΕ. Τα αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής γνωστά. Συρρίκνωση του ΚΚΕ εκλογική αλλά και κινηματική και σε κύρος και επιρροή.
Το Άρδην με τη σειρά του με αφορμή τη γεωπολιτική συγκυρία, το πολιτικό κλίμα και την κατάσταση της χώρας μεταθέτει και αυτό τις λύσεις στο μέλλον και μιλά για συγκρότηση νέου πόλου και ανάπτυξη κινήματος. Όλα αυτά χωρίς ουσιαστικά διαφορετικό πρόγραμμα με γενικολογίες και αοριστίες. Σωστά ο Ρακκάς διαπιστώνει ότι οι στρατηγικές μοιάζουν, μοιάζουν και τα αποτελέσματα όμως.
Για μας καταρχάς οι εκλογές, η ρευστή πολιτική κατάσταση ακόμη και η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης δεν είναι αρνητικά αλλά θετικά. Επίσης σήμερα η κατάσταση έχει διαμορφωθεί όπως έχει διαμορφωθεί. Δεν γίνεται να της γυρίσουμε την πλάτη, οφείλουμε να δράσουμε στις παρούσες συνθήκες μόνο έτσι θα τις αλλάξουμε. Η ενδεχόμενη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία είναι αναγκαίο κακό. Κακό όχι γιατί θα φέρει καμιά καταστροφή όπως κινδυλογούν ΜΜΕ και κυβερνητικά παπαγαλάκια αλλά υπάρχουν πολιτικοί κίνδυνοι από την αδυναμία του να κάνει αυτά που υπόσχεται. Αναγκαίο γιατί αυτός είναι ο βασικός καταλυτής των εξελίξεων και θα υπάρχουν και ευκαιρίες εκτός από κινδύνους και θετικές εξελίξεις. Σε εποχής κρίσης και ρευστότητας πάντα υπάρχουν κίνδυνοι αλλά και ευκαιρίες. Το μόνο σίγουρο είνα ότι όποιος θέλει ένα πραγματικό κίνημα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης και ένα καινούργιο πόλο που θα σπάσει την ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να βαζει ως ενιαιομετωπικά αιτήματα τουλάχιστον τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Όλα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Με μιά σημαντική διαφορά για μας αυτή η αδυναμία διαπραγμάτευσης δεν οφείλεται στην σημερινή γεωπολιτική συγκυρία. Η γεωπολιτκή δεν είναι κάτι που μπορείς να αγνοείς αλλά ούτε κάτι που πρέπει να υπερεκτιμάς και να το κάνεις το κέντρο της ανάλυσής σου. Γιατί κάθε ανατρεπτικό κίνημα πάντα είχε να αντιμετωπίσει αρνητική γεωπολιτική συγκυρία και μάλιστα όσο αναπτύσσεται τόσο περισσότερο η διεθνής αντίδραση στρέφεται εναντίον του. Ειδικά όταν κάποιος μιλάει με όρους δημιουργίας κινήματος και όχι με όρους αστικής διαχείρησης.
Σήμερα στην εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας που είναι δεμένη χειροπόδαρα και από το ευρώ και την ΕΕ ήταν ξεκάθαρο για μας από την αρχή και οι διεθνείς τοκογλύφοι ήταν σαφείς σε κάθε παρέμβαση τους. Καμιά διαπραγμάτευση άμα δεν σας αρέσουν τα μνημόνια ο μόνος δρόμος είναι εκτός ευρώ και ΕΕ. Φυσικά όλοι οι αντιμνημονιακοί(ΑΝΕΛ, ΣΥΡΙΖΑ, ΧΑ)από τις παραμονές των εκλογών του 2012 και πιο πριν μέχρι σήμερα παρά τις μεταξύ τους διαφορές κινούνται στην ίδια λογική εξαπάτησης, επαναδιαπραγμάτευση ή κατάργηση των μνημονίων μέσα στο ευρώ και την ΕΕ. Σε αυτή τη λογική κινήθηκε από την αρχή και το Άρδην(όχι στην γερμανική Ευρώπη, μέτωπο του Νότου κτλ.). Καμιά συζήτηση για έξοδο της Ελλάδος από ευρώ και ΕΕ.
Εμείς από την αρχή είπαμε ότι για να δημιουργηθεί και να συγκροτηθεί ένα αυθεντικό κίνημα κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης προαπαιτούμενο ήταν να μπουν ως ενιαιομετωπικά αιτήματα τουλάχιστον η μονομερής διαγραφή του χρέους και η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ. Αυτή ήταν η βάση για κάτι αυθεντικό, απόλυτα ειλικρινές και ξεκάθαρο όπου δεν θα χώραγαν τα πασοκικά λαμόγια, οι επαγγελματίες πολιτικοί και οι τυχοδιώκτες. Αυτή είναι η μεγάλη διαχωριστική γραμμή για μας από την αρχή των μνημονίων και όχι το ψευδεπίγραφο μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί.
Το Άρδην έκανε τη λάθος επιλογή με την αιτιολόγηση ότι η χώρα και η κοινωνία δεν άντεχαν μία έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Όμως αυτή ήταν πολύ λάθος εκτίμηση της πολιτικής συγκυρίας. Με αφορμή ότι ένα μικρό κομμάτι της άρχουσας τάξης και για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα φλέρταρε προσωρινά με το σενάριο της ανεξέλεκτης χρεοκοπίας και της εξόδου μόνο από το ευρώ κάθε σκέψη για έξοδο από ευρώ και ΕΕ απορίφθηκε ως απόλυτη καταστροφή. Απόδειξη ότι αυτή η εκτίμηση ήταν λάθος είναι ότι κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα(το ΚΚΕ το μεταθέτει στην λα'ι'κή εξουσία) δεν έθεσε ποτέ ως αίτημα ή πρόταση την έξοδο από ευρώ και ΕΕ. Όλοι κινούνταν και συνεχίζουν να κινούνται(μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί) εντός καθεστωτικού πλαισίου. Το Άρδην κάνει διπλό λάθος στο ζήτημα της ΕΕ. Πρώτον αναμασά και αυτό ότι μία άλλη ΕΕ είναι εφικτή. Δεύτερον για το ότι η ΕΕ είναι ένας λάκκος των λεόντων και μια φυλακή των λαών δεν ευθύνεται μόνο η Γερμανία(η Γερμανία είναι η μεγαλύτερη και ισχυρότερη ιμπεριαλιστική χώρα, νομοτελειακά σε μιά αντιδραστική ένωση καπιταλιστικών χωρών κυριαρχεί) αλλά ο τρόπος που χτίστηκε από την πρώτη μέρα.
Άρα δεν είναι η σημερινή μόνο γεωπολιτική συγκυρία αρνητική για διαπραγμάτευση εντος ΕΕ. Πάντα θα είναι αρνητική εντός ΕΕ. Μόνο ψίχουλα μπορείς να κερδίσεις. Άρα η παγίδα για την οποία μιλάει ο Ρακκάς είναι ακριβώς η κίβδηλη αυταπάτη της επαναδιαπραγμάτευσης(ακόμα και ο Θεοδωράκης-Ποτάμι μίλησε για εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης) και το Άρδην αποτέλεσε ουρά αυτής της λογικής που μας έφερε σε αυτό το σημείο. Επίσης οι απόψεις του Άρδην για την ΕΕ είναι η βασική αιτία του αντιδραστικού κατήφορου.
Ξέρω την απάντηση του Άρδην η χώρα δεν μπορούσε και δεν μπορεί να διαχειριστεί μία έξοδο από το ευρώ. Όμως όπως είπα και πιο πριν οι πολιτικές ισορροπίες δείχνουν ότι δεν έμπαινε τέτοιο ζήτημα. Γιατί ένα μέτωπο με τα βασικά χαρακτηριστικά που ανέφερα και πιο πάνω δεν θα είχε εκλογικά χαρακτηριστικά, δεν θα έπαιζε σε τηλεπαράθυρα και ΜΜΕ, δεν θα γινόταν άμεσα πλειοψηφικό ρεύμα. Όμως θα αναπτυσσόταν αργά αλλά σταθερά με κινηματικούς όρους(το άλφα και το ωμέγα για εμάς), θα αποκτούσε ρίζες στην κοινωνία, θα έλεγε την αλήθεια χωρίς να τάζει με λογικές ανάθεσης λαγούς με πετραχήλια και μαγικές επιστροφές στη προ μνημονίων κατάσταση. Θα είχε τα χαρακτηριστικά που ο Ρακκάς αναφέρει στο κειμενό του και θα ασκούσε πίεση και στον ΣΥΡΙΖΑ και στους ΑΝΕΛ και στο ΚΚΕ ακόμα και στην Χ.Α. Ένα τέτοιο μέτωπο είναι η μόνη διέξοδος και σήμερα.
Σήμερα όμως έχουμε μια διαμορφωμένη πραγματικότητα και οι αντικειμενικές συνθήκες έθεσαν το δίλλημα εκλογές ή όχι. Σε αυτό το Άρδην διάλεξε όχι εκλογές ταυτιζόμενο με την πιο καθεστωτική απόψη. Τα επιχείρηματα ότι και η γεωπολιτική συγκυρία είναι αρνητική και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακατάλληλος και οι εκλογές μία παγίδα του Σαμαρά. Η αντιπρόταση ότι πρέπει να τηρήσουμε στάση αναμονής(να αποφευχθούν οι εκλογές), να περιμένουμε την αλλαγή της γεωπολιτικής συγκυρίας και να οικοδομήσουμε ένα πόλο πραγματικής αντίστασης. Ο Ρακκάς πολύ σωστά προβλέπει ότι οι διαπραγματευτές θα στήσουν στο τοίχο το ΣΥΡΙΖΑ όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Θα στήσουν οποιονδήποτε στον τοίχο που πάει να διαπραγματευτεί κινούμενος αυστηρά μέσα στο πλαίσιο ευρώ-ΕΕ και με αυτήν την γεωπολιτική συγκυρία αλλά και με την γεωπολιτική συγκυρία που θα επικρατεί τα επόμενα χρόνια(δεν υπάρχει για μας κάποια ένδειξη ότι τα πράγματα θα αλλάξοουν ουσιαστικά). Αν δεν γίνονταν εκλογές στις 25 θα γίνονταν μπορεί και μετά από ενάμιση χρόνο. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε άλλο ενάμιση χρόνο Σαμαροβενιζέλους αλλά και διατήρηση της εκλογικής αναμονής και λογικής και διατήρηση της ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση.
Δεν είναι δυνατόν να ισχυρίζεσαι ότι θέλεις να συγκροτήσεις κίνημα με ρίζες στην κοινωνία και νέο πόλο αντίστασης και ανατροπής και η μόνη αιχμή σου να είναι η καλύτερη εκτίμηση και ανάλυση της γεωπολιτικής κατάστασης. Αυτό και με όρους αστικής διαχείρησης(πόσο μάλλον με όρους δημιουργίας κινήματος) είναι ανυπαρξία ουσιαστικής διαφορετικής πρότασης, στρουθοκαμηλισμός και στήριξη της καθεστωτικής λογικής να μείνουμε στα ίδια με κινδυλογία. Ποτέ δεν δημιουργήθηκαν κινήματα με βάση την αναμονή, τις τακτικές κινήσεις και τις γεωπολιτικές εκτιμήσεις.
Το κείμενο του Ρακκά περιγράφει με μελανά χρώματα τους ΑΝΕΛ, τον ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική σκηνή της χώρας σωστά εν πολλοίς. Όμως απουσιάζει το πιo βασικό, η διαχωριστική γραμμή σε προγραμματικό επίπεδο με το ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω σε ποιο κεντρικό πολιτικό ζήτημα θα διαφοροποιηθείς και θα πιέσεις τον ΣΥΡΙΖΑ για να αμφισβητήσεις την ηγεμονία του; Για μας αυτό είναι το ευρώ και η ΕΕ. Για το Άρδην αναζητείται. Γιατί το να λες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναξιόπιστος, μωσα'ι'κό αντιθέσεων, θα αποτύχει κτλ. είναι σωστό μεν αλλά όταν εσύ προτείνεις αναμονή(ταυτιζόμενος με την καθεστωτική άποψη) για καλύτερη συγκυρία και χωρίς συγκεκριμένα πολιτικά αιτήματα και συνθήματα που θα σε διαφοροποιούν αισθητά από το ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά δεν συγκροτείς νέο διακριτό πόλο αλλά δεν συμμετέχεις καν στην πραγματική πολιτική.
Όχι τυχαία ο Ρακκάς φτάνει να συμφωνεί με την λογική ΚΚΕ και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Το ΚΚΕ και πολλές αριστερίστικες γκρούπες έχουν διακριθεί από την αρχή της κρίσης δια της ανυπαρξίας τους, του αναχωρητισμού τους και του γυρίσματος της πλάτης στην πραγματική πολιτική. Χαρακτηριστική η στάση του ΚΚΕ. Δεν παίρνει καμιά ενιαιομετωπική πρωτοβουλία, κανένα μεταβατικό πρόγραμμα, όλα τα ζητήματα μετατίθενται στην λα'ι'κή εξουσία και μονότονα ακούμε για οργάνωση του κινήματος και ενίσχυση του ΚΚΕ. Τα αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής γνωστά. Συρρίκνωση του ΚΚΕ εκλογική αλλά και κινηματική και σε κύρος και επιρροή.
Το Άρδην με τη σειρά του με αφορμή τη γεωπολιτική συγκυρία, το πολιτικό κλίμα και την κατάσταση της χώρας μεταθέτει και αυτό τις λύσεις στο μέλλον και μιλά για συγκρότηση νέου πόλου και ανάπτυξη κινήματος. Όλα αυτά χωρίς ουσιαστικά διαφορετικό πρόγραμμα με γενικολογίες και αοριστίες. Σωστά ο Ρακκάς διαπιστώνει ότι οι στρατηγικές μοιάζουν, μοιάζουν και τα αποτελέσματα όμως.
Για μας καταρχάς οι εκλογές, η ρευστή πολιτική κατάσταση ακόμη και η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης δεν είναι αρνητικά αλλά θετικά. Επίσης σήμερα η κατάσταση έχει διαμορφωθεί όπως έχει διαμορφωθεί. Δεν γίνεται να της γυρίσουμε την πλάτη, οφείλουμε να δράσουμε στις παρούσες συνθήκες μόνο έτσι θα τις αλλάξουμε. Η ενδεχόμενη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία είναι αναγκαίο κακό. Κακό όχι γιατί θα φέρει καμιά καταστροφή όπως κινδυλογούν ΜΜΕ και κυβερνητικά παπαγαλάκια αλλά υπάρχουν πολιτικοί κίνδυνοι από την αδυναμία του να κάνει αυτά που υπόσχεται. Αναγκαίο γιατί αυτός είναι ο βασικός καταλυτής των εξελίξεων και θα υπάρχουν και ευκαιρίες εκτός από κινδύνους και θετικές εξελίξεις. Σε εποχής κρίσης και ρευστότητας πάντα υπάρχουν κίνδυνοι αλλά και ευκαιρίες. Το μόνο σίγουρο είνα ότι όποιος θέλει ένα πραγματικό κίνημα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης και ένα καινούργιο πόλο που θα σπάσει την ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να βαζει ως ενιαιομετωπικά αιτήματα τουλάχιστον τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Όλα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Όλοι οι τυχοδιώκτες με τον Συριζα πάτε, όπως στη δεκαετία του 80 πήγαν με το Πασοκ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς είπαμε ότι πρέπει να γίνουν εκλογές, εσύ λες να εξαντλήσει ο Σαμαράς την τετραετία. Εμείς μιλάμε για ενιαίο μέτωπο με βάση τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, εσύ λες να περιμένουμε να αλλάξει η γεωπολιτική συγκυρία και ο συσχετισμός των δυνάμεων μέσα στην ΕΕ. Απλά πράγματα για να ξέρουμε τι λέει ο καθένας.
ΑπάντησηΔιαγραφήείσαι έτοιμος να κάνεις μαθήματα πολιτικής αλητείας ακόμα και στον Σκουρλέτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆμα έχεις πολιτικά επιχειρήματα να απαντήσω, με αρλούμπες είναι η τελευταία φορά που ασχολούμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφή